Hafif Meşrep

"Yüreklice düşün! Gir bu yola seve seve! İyi yaşamayı sonraya bırakan kimse, yolunda bir ırmakla karşılaşıp da, akıp geçmesini bekleyen köylüye benzer. Oysa ırmak hiç durmadan akıp gidecektir." Ne tuhaf. Tüm cenaze boyunca bunu söyleyerek dolandı etrafımızda mezar bekçisi, misafirini bir an önce ülkesine istiyordu belli ki. Oysa biz, hepimiz onu vermeye hiç de niyetli değildik. Belki de bu yüzden söylediklerini dinlemeye hiç de meyilli değildik. Ne tuhaf. Her şeyin kontrolümüz altında olduğunu sanarken, aslında tek nefes sonrasının bile bize ait olmayışı. Bunu bilirken dahi hala öyle değilmiş gibi yaşayabiliyor oluşumuz. Toplansak hepimiz mezar bekçisinin hakkından gelir, vermeyiz işte şu kutuya sığdırdığımız koskoca ömrü ama öyle bir akış var ki nereye diye soramayacak kadar sürükleyen bizi. Beş dakika önce sana olan sevgisini okuduğun gözbebekleri, beş dakika sonra boşluğa bakan cam boncuklara dönüşüveriyor. Soğuk, anlamsız, ruhunu yitirdi