Hafif Meşrep

Sabahın körü uyanmaktan nefret ediyorum diyemeden neden uyandığını hatırladı. Ah! Nasıl atıyor kalbi hızlı hızlı, nefessiz kalıp orda öylece ölüvereceğini ya da elini kolunu asla hareket ettiremeyeceğini düşündü. Tüm bunlar olurken salgıladığı adrenalin çoktan duşa girip saçlarını tepeden tutturup yalnızca rimel sürüp sanki hiç makyajı yokmuş havası verme planlarını hayata geçirmişti bile. Dans etmek istedi sonra, bağırarak şarkı söylemek, her şeyi tahtadan olan ve bu yüzden dekorasyonuna bayıldığı hatta keşke evimizde böyle olsa dediği pansiyondaki herkesi uyandırmak istiyordu. Dün havuzda yüzerken denk geldiği su içmek için havuza konmaya çalışan kuşlar kadar aptal ama susuz hissediyordu kendini. Uyanın! Aşık olmak ne güzel şey. Kaç aydır geri kalan tüm günleri yokmuş sayıp bugünü düşünmüştü. Ne çok özlemişti onu. Birini böyle sevmek ne kötüydü. Birini böyle özlemek ne kötüydü. Ah! Aşk ne güzeldi. Hala bu kadar şanslı olduğu için nasıl bir sevap işlediğini sorguluyordu. ...

-Üşütüyor dimi ? -Anlamadım ? - Sessizlik, üşütür biliyorum. Elini ayağını nereye koyacağını bilemezsin. Çiçekleri sulamayı unutursun, anahtarını unutursun, çeşmeyi açık unutursun da, keşke ocağı da açık unutsam da farkında olmadan bitse bu karmaşa artık demek isteyecek kadar bile romantik olmadığını fark edip kitaplığına koşarsın. Hangisine sığınsam, vardır muhakkak halden anlayan derken kafanın içinde bangır bangır okunan kitapların sesinden uzaklaşırsın ordan da. Sevdiğin bir müzik açarsın, bir sürü anı, bir sürü insan gelir aklına. İstemezsin hiçbirini. Kaçmak istersin hatta hepsinden o yüzden bilmediğin ilk kez duyduğun ama sanki yıllardır biliyormuşsun gibi hissettirecek bir şeyler ararsın. Sonra bir bakmışsın cevap da orda. Canın sıkılır. Çünkü güzel şeyler birden olur, aniden. Plansız. Ve sen tam bir kontrol manyağısındır. Komik olan ise hayatın boyunca planlayarak yaptığın hiçbir şeyde başarılı olamayıp, planlamadan dahil olduğun her şeyde günün yıldızı olmuş...